W dniu 12 lipca 2017 roku MF opublikowało projekt nowelizacji ustawy o PIT i CIT mającej wejść w życie od 1 stycznia 2018 roku, projekt ten w chwili obecnej od 13 lipca bieżącego roku znajduje się w fazie opiniowania, niemniej już teraz można wskazać doniosłe skutku podatkowe planowanych zmian w zakresie podatku dochodowego.
Nowe uregulowania zakładają uszczelnienie podatków dochodowych m.in. poprzez pozbawienie podatników możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej znaków towarowych będących w trakcie rejestracji.
Zdaniem organów skarbowych, aby prawo ochronne na znak towarowy mogło zostać uznane za wartość niematerialna i prawną podlegająca amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, musi ono spełniać następujące warunki:
1. prawo ochronne na znak towarowy musi zostać nabyte przez podatnika,
2. musi się nadawać do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
3. prawo ochronne na znak towarowy musi być wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu dzierżawy lub umowy leasingu,
4. przewidywany okres jego wykorzystywania winien wynosić dłużej niż rok.
Konsekwentnie, organy skarbowe wielokrotnie stawały na stanowisku, że ustawa o CIT przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych, skutkiem czego prawa, które w dacie nabycia nie spełniają warunków określonych ww. art. 16b ust. 1 ustawy o CIT nie mogą zostać uznane za wartości niematerialne i prawne, a wynikiem tego – nie podlegają amortyzacji dla celów podatkowych.
Powyżej przytoczone twierdzenie poparte było również argumentem, iż kluczowym jest „nabycie”, a skoro prawo ochronne na znak towarowy powstaje wskutek kształtującej to prawo decyzji Urzędu Patentowego, to prawo takie nie istnieje przed wydaniem przedmiotowej decyzji i pomimo okoliczności tego, że ustawa Prawo własności przemysłowej przewiduje możliwość przeniesienia prawa ze zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne to, na gruncie przepisów prawa podatkowego przeniesienie to dotyczy prawa ochronnego na znak towarowy, ale nie jego ekspektatywy, bowiem ta nie została przewidziana ww. art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.
W konsekwencji, pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi powstał spór w zakresie rozumienia sformułowania „nabycia” znaku towarowego.
Zarówno organy jak i sądy administracyjne pozostawały zgodne co do okoliczności braku możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabycia ww. ekspektatywy, niemniej różnice pojawiły się na etapie rozróżniania nabycia „pierwotnego” od nabycia „wtórnego”.
Odmiennie niż organy skarbowe, sądy administracyjne przyjęły, iż przy nabyciu prawa ochronnego na znak towarowy, nie chodzi wyłącznie o „nabycie pochodne”. Zdaniem judykatury podstawowym warunkiem możliwości amortyzacji podatkowej jest nie może być to, aby prawo do znaku towarowego zostało nabyte od innego podmiotu, albowiem uzyskanie prawa ochronnego na znak towarowy w drodze decyzji Urzędu Patentowego, również stanowi „nabycie” takiego prawa.
Stosownie do argumentacji judykatury przeciwne przyjęcie, musiałoby oznaczać, że żaden podmiot, który uzyskał prawo ochronne na znak towarowy w trybie wydawania decyzji Urzędu Patentowego, nie miałby możliwości amortyzacji tego prawa. Konsekwentnie, jedynym sposobem uzyskania takiej możliwości byłoby nabycie takiego prawa od innego podmiotu – jego właściciela – a tym samym podatnik musiałby w celu uzyskania możliwości amortyzowania tego prawa, zbyć je innemu podmiotowi, a następnie nabyć je od niego (por. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2016 r., II FSK 3201/14 lub z dnia 15 stycznia 2015 r., II FSK 3175/12).
I tak – w świetle – powoływanej nowelizacji – powyższe orzecznictwo może nie mieć żadnego znaczenia. Ministerstwo Finansów zamierza kwestię nabycia znaku towarowego jednoznacznie określić w ustawie o CIT.
Zgodnie z projektem pod pojęciem nabycia, o którym mowa w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT rozumieć należy wyłącznie nabycie wtórne (od innego podmiotu), a nie nabycie pierwotne (na podstawie decyzji Urzędu Patentowego).
Adwokat, Doradca podatkowy
Wykładowca Akademii Biznesu MDDP
Już dziś przygotuj się na zmiany!
Podatek dochodowy od osób prawnych w 2017 i 2018 roku »