Zakup biletów lotniczych a obowiązek pobrania podatku u źródła
Niewielu przedsiębiorców zdaje sobie sprawę z faktu, że zakup biletów lotniczych od zagranicznych przewoźników wiąże się z obowiązkiem pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego czyli tzw. podatku u źródła (withholding tax).
Analizując problematykę dotyczącą opodatkowania podatkiem u źródła należności wypłacanych z tytułu nabywania biletów lotniczych, na wstępie należy odnieść się do ogólnych zasad dotyczących poboru ww. podatku, wynikających z przepisów CIT.
Po pierwsze należy wskazać na art. 3 ust. 2 CIT, z którego wynika ogólna zasada dotycząca powstania obowiązku poboru podatku u źródła wynika. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy (tzw. nierezydenci), jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Jak wynika z powyższego przepisu, w Polsce podmioty zagraniczne (nierezydenci) podlegają tzw. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a co za tym idzie, będą oni opodatkowani tylko w odniesieniu do dochodów, które osiągają na terytorium Polski.
Po drugie, zasadne jest odniesienie się art. 21 CIT i 22 CIT. Przepisy te wskazują zakres należności, które podlegają obowiązkowi poboru podatku u źródła oraz podstawowe stawki podatkowe (w tym w szczególności art. 21 ust. 1 pkt 4 CIT jako jedną z należności wskazuje dochody uzyskane przez przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, dla których stawka podatkowa wynosi 10 % przychodu).
W tym zakresie, wskazać należy, że ww. przepisy określają wyczerpujący katalog należności, od których powinien być pobierany podatek u źródła, a co za tym idzie, jeżeli podmiot zagraniczny (nierezydent) osiąga na terytorium Polski dochody z innych źródeł niż wymienione w art. 21 CIT i art. 22 CIT, dochody te nie będą podlegały obowiązkowi poboru podatku u źródła.
Po trzecie, konieczne jest wskazanie art. art. 26 ust. 1 CIT, który wskazuje podmiot odpowiedzialny za pobór podatku. Zgodnie z tym przepisem, osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.
Doprecyzowanie ww. regulacji znajduje się natomiast w art. 26 ust. 7 CIT, zgodnie z którym, wypłata, o której mowa w ust. 1, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek.
Przepis ten wskazuje wprost, że za pobór podatku u źródła, odpowiedzialny jest podmiot polski, który dokonuje wypłat na rzecz nierezydenta, niezależnie od formy dokonanej wypłaty.
Na gruncie powyższego, należy wskazać na trzy podstawowe przesłanki, niezbędne dla zaistnienia obowiązku poboru podatku u źródła, tj.:
› po pierwsze, podatek ten nie jest pobierany od wszelkich wypłat, lecz jedynie w przypadku, gdy wypłata dotyczy określonych należności wskazanych w przepisach ustaw o podatkach dochodowych (na gruncie CIT jest to art. 21 i art. 22),
› po drugie, podatek ten pobierany jest tylko w przypadku, gdy nierezydent osiągnął dochód na terytorium Polski,
› po trzecie, podatek ten pobierany jest w przypadku wypłat dokonywanych na rzecz podmiotów zagranicznych (nierezydentów),
W przypadku, gdy wszystkie ww. przesłanki zostaną spełnione, za pobór ww. podatku odpowiedzialny będzie polski płatnik, a więc podmiot, który dokonuje wypłaty należności na rzecz nierezydenta.
Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należy wskazać, że w przypadku nabywania biletów lotniczych od zagranicznych przewoźników, konieczna jest każdorazowa szczegółowa analiza danego stanu faktycznego pod kątem zaistnienia wszystkich opisanych powyżej przesłanek.
Poniżej prezentuję szczegółową analizę wskazanych przesłanek w aspekcie nabywania biletów lotniczych.
a) Nabycie biletów lotniczych a katalog należności z art. 21 CIT i 22 CIT.
W tym miejscu należy wskazać, że w przedstawionym stanie faktycznym, z całą pewnością, spełniona będzie pierwsza ze wskazanych powyżej przesłanek, tj. należności płacone za bilety lotnicze mieszczą się w zakresie należności opisanych w art. 21 CIT (art. 21 ust. 1 pkt 4 CIT).
b) Nabycie biletów lotniczych a wypłaty dokonywane na rzecz nierezydenta.
W zakresie przesłanki dotyczącej określenia, czy wypłata została dokonana na rzecz nierezydenta, co do zasady, nie budzi wątpliwości, że skoro bilety są nabywane od zagranicznego przewoźnika, to wypłata taka będzie dokonana na rzecz nierezydenta.
Problematyczna pozostaje natomiast kwestia związana z określeniem podmiotu odpowiedzialnego za pobór podatku (płatnika), tj. w szczególności, wskazania, czy w przypadku nabywania biletów lotniczych przez pośrednika, podmiotem odpowiedzialnym za pobór podatku będzie pośrednik czy też ostateczny nabywca biletu.
W tym zakresie, zasadne jest odniesienie się do treści przepisów ustawy o CIT, dotyczących obowiązków płatnika, tj. w szczególności do treści art. 26 ust. 1 CIT, zgodnie z którym, za pobór podatku odpowiedzialny jest podmiot „dokonujący wypłaty należności z tytułów określonych w art. 21 i 22”. Przepis ten wskazuje w sposób jednoznaczny, że płatnikiem będzie ten kto faktycznie dokonuje wypłaty należności. Konsekwentnie, można wskazać na trzy przykładowe sytuacje:
1) Podmiot polski sam nabywa bilet lotniczy od zagranicznego przewoźnika i sam dokonuje płatności na rzecz podmiotu zagranicznego.
W takiej sytuacji, płatnikiem odpowiedzialnym za pobór podatku będzie ten podmiot.
2) Podmiot polski nabywa bilet lotniczy od zagranicznego przewoźnika za pośrednictwem polskiego pośrednika i pośrednik dokonuje płatności na rzecz podmiotu zagranicznego.
W tej sytuacji, płatnikiem odpowiedzialnym za pobór podatku będzie, co do zasady, pośrednik.
3) Podmiot polski nabywa bilet lotniczy od zagranicznego przewoźnika za pośrednictwem polskiego pośrednika, który korzysta z usług kolejnego polskiego pośrednika. Ostatni polski pośrednik dokonuje płatności na rzecz podmiotu zagranicznego.
W tej sytuacji, płatnikiem odpowiedzialnym za pobór podatku będzie, co do zasady, ostatni pośrednik.
Stanowisko zgodne z powyższym znajduje również potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych. Tytułem przykładu można wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdzie organ wskazał, że:
„(…) Drugi model sprzedaży biletów związany jest z zakupem biletu lotniczego za pośrednictwem strony internetowej przewoźnika. Pasażer (nabywca biletu) na stosownym druku zamówienia wskazuje Spółce przewoźnika, od którego ma zostać nabyty bilet lotniczy na konkretny lot. Spółka następnie na zlecenie pasażera, dokonuje w imieniu tego pasażera, na jego rzecz oraz na jego rachunek zakupu biletu lotniczego wskazanego w zamówieniu. Spółka, po zalogowaniu się na stronę internetową przewoźnika, płaci swoją kartą kredytową za zamówiony bilet. Następnie, Spółka pobiera kwotę odpowiadającą cenie uprzednio zapłaconej przez Spółkę za bilet od pasażera, jak również pobiera od pasażera opłatę za wystawienie, wydrukowanie biletu. Na bilecie wskazana jest osoba pasażera (jego imię i nazwisko), który złożył zamówienie. Nabyty bilet nie jest w żadnym momencie własnością Spółki – Spółka nie może z tego biletu korzystać. w tym przypadku, Spółki nie wiąże z przewoźnikiem żadna umowa agencyjna. Spółka nie uznaje za koszty wydatków na pozyskanie od przewoźnika biletu, ani też nie uznaje za przychód kwoty odpowiadającej cenie biletu otrzymanej od pasażera. (…)
(…)Przedmiotem niniejszej interpretacji jest drugi model sprzedaży biletów związany z zakupem biletu lotniczego za pośrednictwem strony internetowej przewoźnika, w którym pasażer wskazuje Spółce przewoźnika, od którego ma zostać nabyty bilet lotniczy na konkretny lot. Następnie, Spółka na zlecenie pasażera dokonuje w jego imieniu i na jego rachunek zakupu biletu lotniczego. Jednakże, Spółka płaci swoją kartą kredytową za zamówiony bilet, po czym pobiera od pasażera opłatę za wystawienie, wydrukowanie biletu. W rozpatrywanej sprawie, o tym wobec kogo powstał obowiązek podatkowy, a więc kto jest podatnikiem, rozstrzygają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. w świetle tych przepisów, za podatnika należy uznać osobę, która osiągnęła przychód, co wynika z art. 21 ust. 1 ww. ustawy. W dalszej konsekwencji, oznacza to powstanie stosunku zobowiązaniowego o charakterze publicznoprawnym, którego treścią jest obowiązek podmiotu, który uzyskał przychód z powyższego tytułu, do zapłaty podatku dochodowego jako jego podatnik. Następnie, w oparciu o art. 26 ustawy, należy ustalić podmiot, który dokonuje wypłat z powyższego tytułu i który kierując się miejscem siedziby podatnika może zastosować postanowienia odpowiedniej umowy międzynarodowej odnośnie określenia właściwej stawki podatku, czy też w ogóle od tego opodatkowania odstąpić, jeżeli dana umowa zawiera takie regulacje, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej uzyskanego od podatnika. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie tut. Organu, podmiotem który osiągnął przychód na terytorium RP z tytułu biletów lotniczych jest zagraniczne przedsiębiorstwo żeglugi powietrznej. Ono jest też podatnikiem zobowiązanym do zapłaty podatku.
Natomiast – w przedmiotowej sprawie – podmiotem, który dokonuje wypłat z powyższego tytułu jest Spółka, to Ona dokonuje płatności ze swojej karty kredytowej za zamówiony bilet. Tym samym, na Niej ciąży obowiązek poboru w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku od tych wypłat, tj. w wysokości 10% przychodów. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że Spółka dokonuje w imieniu tego pasażera, na jego rzecz oraz na jego rachunek zakupu biletu lotniczego wskazanego w zamówieniu (…)”.
Analogiczne stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który wskazał, że:
„(…)Jednoznacznie można również ustalić jaki podmiot dokonuje wydatku, czyli przekazuje środki na rzecz zagranicznego przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, a która to transakcja powoduje uzyskanie na terytorium RP przychodów (art. 21 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.). Nie ulega bowiem wątpliwości, że podmiotem, który dokonuje wypłat i który, kierując się miejscem siedziby podatnika, może zastosować postanowienia odpowiedniej umowy międzynarodowej odnośnie określenia właściwej stawki podatku, czy też w ogóle od tego opodatkowania odstąpić, jeżeli dana umowa zawiera takie regulacje, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej uzyskanego od podatnika – jest skarżąca Spółka. To Spółka bowiem zaspokoiła roszczenia podatnika mającego siedzibę za granicą i nie dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej tego podatnika, uprawniającym go, zgodnie z umową w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, do niepobrania podatku.
W przepisie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. ustanowiono obowiązek pobierania podatku od każdej czynności, której skutkiem jest uregulowanie zobowiązań. Jeżeli Spółka przyjęła jako sposób zapłaty z tytułu należności płatność własną kartą kredytową, to nie budzi wątpliwości Sądu, że w ten sposób nastąpiło uregulowanie należności wobec zagranicznego przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej. Dokonanie „wyłożenia” środków, jak określono tę operację w skardze, również pełni funkcję zapłaty należności. Termin „wypłata” użyty w art. 26 u.p.d.o.p. nie oznacza obowiązku fizycznego przekazania kwot pieniędzy czy przelewu przez ostatecznego nabywcę usługi, skoro tymczasowo czyni to inny podmiot. Wypłaty dokonuje Skarżąca, bo jak wynika z wniosku, to ona współpracuje z przewoźnikiem i po zapłacie ma roszczenie wobec pasażera o zwrot ceny biletu plus opłaty za wydrukowanie biletu. Trafnie zauważyły organy podatkowe, że bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że Spółka dokonuje w imieniu pasażera, na jego rzecz i rachunek zakupu biletu lotniczego wskazanego w zamówieniu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Spółka była zobowiązana do uregulowania zobowiązania obciążającego ją, zatem także z tego względu powinna potrącać podatek od czynności realizujących funkcję wypłaty w obrocie gospodarczym. Przyjęcie innego rodzaju interpretacji uniemożliwiałby zastosowanie wspomnianego przepisu do większości transakcji przeprowadzanych w obrocie gospodarczym.
W ocenie Sądu istotnym jest, że przedmiotowa wypłata z karty kredytowej, której bezspornym efektem jest zapłata, powoduje skutek w postaci uregulowania zobowiązania łączącego dwie strony stosunku prawnego. Nie istnieje powód, żeby różnicować ich sytuację na gruncie prawa podatkowego, ponieważ treść tego przepisu należy interpretować z uwzględnieniem ekonomicznego charakteru zdarzenia, czyli – w istocie – czy w transakcji chodziło o przysporzenie względem strony stosunku zobowiązaniowego. (…)”.
W ocenie autora, zaprezentowane powyżej stanowisko należy uznać za prawidłowe, a w konsekwencji należy dojść do wniosku, że w przypadku zakupu biletów lotniczych przez pośredników, obowiązki płatnika (w tym w szczególności obowiązek poboru podatku) będą spoczywać na podmiocie dokonującym faktycznej wypłaty należności na rzecz podmiotu zagranicznego, tj. na pośredniku (a jeżeli jest kilku pośredników to wówczas na ostatnim pośredniku, który dokonuje płatności na rzecz podmiotu zagranicznego).
W tym miejscu należy jednak podkreślić, że w interpretacjach organów podatkowych można spotkać również stanowiska odmienne. Zdecydowana większość organów podatkowych stoi na stanowisku, że w przypadku nabywania biletów lotniczych przez pośrednika, obowiązek płatnika ( w tym w szczególności obowiązek poboru podatku) powinien ciążyć na tym kto faktycznie nabywa bilet , a więc na odbiorcy biletu, a nie na pośredniku.
Tytułem przykładu można wskazać na interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, gdzie wskazano, że:
„(…)W niniejszej sprawie za podatnika należy uznać zagraniczne przedsiębiorstwo żeglugi powietrznej, które osiągnęło przychód, co wynika z art. 21 ust. 1 pkt 4 updop. Niewątpliwie podmiotem, który osiągnął przychód na terytorium Polski z tytułu usług przewozu lotniczego jest przewoźnik. W związku z tym, że mamy do czynienia z podmiotem zagranicznym uzyskującym przychody w Polsce ze sprzedaży usług lotniczych (tj. podmiotem z ograniczonym obowiązkiem podatkowym), w stosunku do którego występuje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym, niezbędne staje się określenie podmiotu będącego płatnikiem tego podatku. Dla wskazania płatnika, czyli podmiotu na którym ciąży obowiązek poboru powyższego podatku, zastosowanie znajdzie art. 26 ust. 1 updop. Podmiotem, który dokonuje wypłat z tytułu zakupu usługi przelotu jest Wnioskodawca który dokonuje płatności za usługę przelotu. Tym samym, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku od tych wypłat na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 updop, tj. w wysokości 10% przychodów. Nie ulega bowiem wątpliwości, że skoro obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy, to w przedstawionym stanie faktycznym obejmuje on swoją dyspozycją Wnioskodawcę, gdyż wypłacone przez niego należności z tytułu zakupu usługi przelotu zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 4 updop. (…)”.
„(…)celu odbycia podróży służbowej pracownicy korzystają z usług zagranicznych przewoźników. Pracownicy dokonują w systemie elektronicznym rezerwacji i wykupu przelotów w kraju i zagranicą korzystając z usług zagranicznego agenta (pośrednika) z siedzibą w Szwajcarii. Zapłata za przelot jest dokonywana przez pracownika przy użyciu służbowej karty kredytowej na konto agenta (…) Nie jest więc słusznym twierdzenie Spółki, że w sytuacji, w której zakupuje usługi przewozu lotniczego za pośrednictwem agenta, nie posiadając certyfikatu rezydencji przewoźnika, a płatności za w/w usługi dokonuje pracownik Spółki służbową kartą, obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego jej nie dotyczy. Obowiązek obliczenia, pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu ciąży na płatniku bez względu na to jaką formę przybrało przekazanie przewoźnikowi należnych mu kwot. Zatem sam fakt dokonania wypłaty należności za pomocą służbowej karty przez pracownika w formie elektronicznej nie ma wpływu na nałożone na płatnika przepisami prawa podatkowego obowiązki (…)”.
W ocenie autora, poglądy wyrażone w powyższych interpretacjach nie są prawidłowe i stoją w sprzeczności nie tylko z przepisami ustawy o CIT (art. 26 ust. 1 CIT), lecz również stoją w sprzeczności z samą istotą tzw. „podatku u źródła”, który powinien być pobierany przez podmiot, który dokonuje wypłaty należności na rzecz nierezydenta.
Przyjęcie założenia prezentowanego przez organy podatkowe doprowadzi do absurdalnej sytuacji, w której inny podmiot będzie dokonywał płatności na rzecz nierezydenta, a inny podmiot będzie potrącał podatek. Sytuacja taka z samego założenia podatku u źródła powinna być niemożliwa.
» Niemniej jednak, z uwagi na rozbieżności interpretacyjne, dla uzyskania bezpieczeństwa podatkowego w zakresie braku obowiązku poboru podatku przez końcowego nabywcę biletu, zalecam wystąpienie w tym zakresie z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego.
a) Podatek u źródła od biletów lotniczych a umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
W aspekcie powyższych zasad opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej na gruncie przepisów CIT, zasadne jest wskazanie, że na podstawie art. 21 ust. 2 CIT oraz 22a CIT, przepisy art. 20-22 (tj. również przepisy o opodatkowaniu biletów lotniczych) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Konsekwentnie, jeżeli z danym krajem zawarta została umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, postanowienia wynikające z takiej umowy mogą „modyfikować” zasady poboru podatku u źródła wynikające z przepisów CIT. Modyfikacja ta może polegać w szczególności na wyłączeniu danych należności z obowiązku poboru podatku, bądź na określeniu innej stawki tego podatku.
Podkreślenia wymaga, że polskiej hierarchii źródeł prawa, umowy międzynarodowe usytuowane zostały wyżej niż przepisy polskich ustaw, a co za tym idzie, w przypadku sprzeczności regulacji CIT z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pierwszeństwo będą miały postanowienia umowy. Stanowisko takie jest również szeroko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych.
Tytułem przykładu można wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 maja 1994 r., gdzie Sąd wskazał, że: „(…)Umowy międzynarodowe o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylenia się od opodatkowania w zakresie podatku od dochodu mają w stosunku do norm prawa wewnętrznego charakter norm szczególnych, a zatem przysługuje im pierwszeństwo, zgodnie z zasadą lex specialis derogat legi generali. Oznacza, to że normy prawa wewnętrznego mają zastosowanie jedynie w przypadkach, gdy postanowienia umowy nie stanowią inaczej (…)”.
Przekładając powyższe na przedstawiony stan faktyczny, dla prawidłowego określenia zasad opodatkowania podatkiem u źródła należności za bilety lotnicze, które są wypłacane na rzecz nierezydentów, konieczne jest dokonanie szczegółowej analizy przepisów poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
W tym miejscu zasadne jest jednak podniesienie, że praktycznie wszystkie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają w tym zakresie analogiczne regulacje, opierające się o ogóle zasady wypracowane w tym zakresie, które zostały ujęte w Modelowej Konwencji OECD oraz doprecyzowane w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.
Kwestia dotycząca opodatkowania zysków przedsiębiorstw żeglugi powietrznej została opisana w art. 8 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD, zgodnie z którym, zyski osiągane z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków morskich lub statków powietrznych podlegają opodatkowaniu tylko w tym umawiającym się państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.
W Komentarzu do art. 8 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD wskazane zostało natomiast, że:
„Celem ust. 1, który dotyczy zysków osiąganych z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków morskich lub powietrznych, jest zapewnienie, że takie zyski będą opodatkowane tylko w jednym państwie. Przepis wynika z zasady, że prawo do opodatkowania powinno być zastrzeżone dla tego Umawiającego się Państwa, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa”.
Jak to zostało wskazane powyżej, zasady wynikające z Modelowej Konwencji OECD zostały przeniesione do zdecydowanej większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Konsekwentnie, w przypadku zastosowania w danej sytuacji umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w ogóle nie będzie konieczności pobierania podatku u źródła od wypłat dokonywanych w związku z nabyciem biletów lotniczych od zagranicznych przewoźników.
Na marginesie, należy również wskazać, że nie będzie obowiązku pobierania podatku u źródła, jeżeli zagraniczny przewoźnik prowadzi działalność poprzez położony na terytorium Polski zakład, a zyski (ze sprzedaży biletów można przyporządkować do tego zakładu).
b) Możliwość zastosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania – certyfikat rezydencji.
Jak to zostało wskazane powyżej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują korzystniejsze zasady opodatkowania należności z tytułu nabycia biletów lotniczych od regulacji CIT (z punktu widzenia CIT, podatek u źródła wynosi 10 %, natomiast z punktu widzenia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, podatek w ogóle nie powinien być pobierany). Dodatkowo, zgodnie z umowami, podatek nie będzie pobierany jeżeli dotyczy działalności zakładu położonego na terytorium Polski.
W tym miejscu, należy jednak wskazać, że na gruncie przepisów CIT, możliwość stosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania została ograniczona, albowiem zastosowanie takiej umowy jest możliwe tylko i wyłącznie pod warunkiem uzyskania od kontrahenta potwierdzenia jego rezydencji podatkowej, tj. pod warunkiem uzyskania od kontrahenta tzw. certyfikatu rezydencji podatkowej (a w przypadku zakładu, posiadaniem dodatkowego oświadczenia, że dane zyski są związane z działalnością zakładu).
Na obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji wskazuje przede wszystkim art. 26 ust. 1 CIT, zgodnie z którym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.
Doradca podatkowy, prawnik
Wykładowca Akademii Biznesu MDDP
Już dziś przygotuj się na zmiany!
Podatek u źródła »
* W kolejnej części publikacji poruszone zostaną zagadnienia dotyczące problemów praktycznych związanych z certyfikatami rezydencji (treść certyfikatów, oryginały, data ważności), poborem podatku (w tym jego ubruttowieniem) oraz możliwością zaliczenia podatku u źródła do kosztów podatkowych.